ŚWIĘTA KONGREGACJA OBRZĘDÓW
"MUSICAM SACRAM"
INSTRUKCJA O MUZYCE W ŚWIĘTEJ LITURGII
VI. STOSOWANIE JĘZYKA W CZYNNOŚCIACH LITURGICZNYCH
WYKONYWANYCH ŚPIEWEM I ZACHOWANIE SKARBCA MUZYKI SAKRALNEJ
47. Zgodnie z Konstytucją o świętej liturgii w "obrządkach łacińskich zachowuje się używanie języka łacińskiego, poza wyjątkami określonymi przez prawo szczegółowe"30.
Ponieważ jednak "nierzadko używanie języka ojczystego może być bardzo pożyteczne dla wiernych"31, "kompetentna kościelna władza terytorialna decyduje o zakresie i sposobie wprowadzenia języka ojczystego, przedkładając decyzję do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej"32.
Zachowując dokładnie powyższe przepisy, należy ustalić właściwą formę uczestniczenia stosownie do możliwości poszczególnych grup wiernych.
Duszpasterze winni troszczyć się także o to, "by wierni umieli wspólnie odmawiać lub śpiewać stałe części Mszy świętej dla nich przeznaczone, nie tylko w języku ojczystym, lecz także w języku łacińskim"33.
48. Ordynariusze miejscowi niech rozważą, czy po wprowadzeniu języka ojczystego do Mszy świętej, nie będzie pożyteczne, szczególnie w dużych miastach, w niektórych kościołach, gdzie dość często gromadzą się wierni różnych języków, odprawiać jedną, a nawet więcej Mszy świętych w języku łacińskim, zwłaszcza śpiewanych.
49. Odnośnie używania języka łacińskiego lub ojczystego w odprawianiu świętych obrzędów w Seminariach należy zachować przepisy Świętej Kongregacji dla Seminarium i Uniwersytetów, które traktują o liturgicznym wychowaniu alumnów.
Członkowie zaś Instytutów zachowujących rady ewangeliczne, niech przestrzegają w tym względzie przepisy podane w Liście Apostolskim Sacrificium laudis z dnia 15 sierpnia 1966, jak również w Instrukcji o stosowaniu języka ojczystego w Oficjum brewiarzowym i Mszy konwentualnej lub wspólnej, wydanej przez Świętą Kongregację Obrzędów dnia 23 listopada 1965 roku.
50. W czynnościach liturgicznych odprawianych ze śpiewem w języku łacińskim:
a) Śpiew gregoriański, jako właściwy liturgii rzymskiej, zajmuje, wśród innych równorzędnych, naczelne miejsce34. Jego melodie znajdują się w wydaniach autentycznych i tych należy używać.
b) "Celowe i pożyteczne będzie wydanie, zawierające łatwiejsze melodie do użytku mniejszych kościołów"35.
c) Inne kompozycje muzyczne, jedno lub wielogłosowe, zaczerpnięte ze zbiorów dawnych, czy z dzieł współczesnych należy cenić, pielęgnować i przy różnych okazjach z nich korzystać36.
51. Duszpasterze - mając na względzie warunki miejscowe, korzyści duszpasterskie wiernych oraz ducha danego języka - winni rozważyć, czy z niektórych utworów muzyki sakralnej - skomponowanych w ubiegłych wiekach dla tekstów łacińskich, prócz używania ich w liturgicznych czynnościach odprawianych po łacinie, nie można by korzystać z pożytkiem także w tych, które się odprawia w języku ojczystym. Nic bowiem nie przeszkadza, by w jednym i tym samym obrzędzie niektóre części były śpiewane w innym języku.
52. Dla zachowania skarbca muzyki sakralnej i zapewnienia należytego rozwoju w nowych jej formach, "należy przywiązywać dużą wagę do teoretycznego i praktycznego wykształcenia muzycznego w Seminariach, nowicjatach i domach studiów Zakonów męskich i żeńskich oraz w innych instytucjach i szkołach katolickich", a zwłaszcza w Wyższych Instytutach do tego celu specjalnie przeznaczonych37. Należy przede wszystkim dbać o studium i praktykę śpiewu gregoriańskiego, albowiem przez swoje szczególne właściwości stanowi on nader ważną podstawę dla uprawiania muzyki sakralnej.
53. Utwory nowej muzyki sakralnej muszą być zgodne z wyłożonymi zasadami i przepisami. Muszą mianowicie "posiadać cechy prawdziwej muzyki kościelnej i nadawać się nie tylko dla większych zespołów śpiewaczych, lecz także dla mniejszych chórów i przyczyniać się do czynnego uczestnictwa całego zgromadzenia wiernych"38.
Jeżeli zaś chodzi o dawną muzykę, to najpierw należy wykorzystać te utwory, które odpowiadają wymogom odnowionej Liturgii. Następnie znawcy muzyki sakralnej dokładnie rozważą, czy nie można by także innych utworów dostosować do tych wymagań. Utwory wreszcie, których nie da się pogodzić z naturą lub z duszpasterskimi celami obrzędów liturgicznych, można z pożytkiem wykorzystać z okazji ćwiczeń pobożnych, zwłaszcza w nabożeństwach Słowa Bożego39.
PRZYPISY
30 KL nr 36,1: AAS 56 (1964) s. 109.
31 KL nr 36, 2: AAS 56 (1964) s. 109.
32 KL nr 36, 3: AAS 56 ( 1964) ss. 109-110.
33 KL nr 54: AAS 56 (1964) s. 115; Św. Kongregacja Obrzędów, Instrukcja Inter oecumenici (26 IX 1964), nr 59: AAS 56 (1964) s. 891.
34 Por. KL nr 116: AAS 56 (1964) s. 129.
35 KL nr 117: AAS 56 (1964) s. 129.
36 Por. KL nr 116: AAS 56 (1964) s. 129.
37 Por. KL nr 115: AAS 56 (1964) s. 129.
38 KL nr 121: AAS 56 (1964) s. 130.
39 Por. wyżej nr 46 | 
